ΧΟΡΕ.Λ.Π.Ο.Τ. 1988 - 1998:
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ «ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ»
ΣΤΟ ΛΑΪΚΟ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Η παρακάτω ομιλία του κ. Κώστα Δανούση διαβάστηκε από τον ίδιο σε τιμητική εκδήλωση που
είχε διοργανωθεί τον Νοέμβριο 1999 για τα 10 χρόναι δράσης του Χορευτικού - Λαογραφικού
Πολιτιστικού Ομίλου Τήνου (ΧΟΡΕΛΠΟΤ), παρουσία του ιδρυτή του Ομίλου, του αείμνηστου
Σμαρδακιανού Γιάννη Φώσκολου (+2009). Δημοσιεύτηκε η ομιλία αυτή για πρώτη φορά στην
Επιστημονική Επετηρίδα του Αποστολικού Κέντρου «Πίστη και Πολιτισμός» της Καθολικής
Αρχιεπισκοπής Νάξου-Τήνου ΤΗΝΙΑΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ, τομ. 4 (2000).
Σμαρδάκιτου. Στον ΧΟΡΕΛΠΟΤ συμμετείχαν ως μέλη και άλλα άτομα, από διάφορα χωριά του
νησιού και σκοπός του Ομίλου ήταν η ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού όλης της Τήνου. Τα σχέδια
του Γιάννη Φώσκολου υπήρξαν μεγαλόπνοα και υπόδειγμα για όλους εκείνους που ήθελαν να
εργαστούν στο πεδίο της ανάδειξης του λαϊκού μας πολιτισμού. Αυτοδίδακτος ο ίδιος, υπήρξε
δάσκαλος για πολλούς μορφωμένους και αξιομνημόνευτο υπόδειγμα εργατικότητας σε πολλούς τομείς. Ας είναι αυτές οι σελίδες ευχαριστήριο μνημόσυνο για την προσφορά του. (πμφ).
ΓΙΑΝΝΗΣ Ζ. ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
τα παιδικά του χρόνια στο χωριό Σμαρδάκιτο της Τήνου. Πριν φτάσει στην ηλικία των
είκοσι ετών ασχολούνταν ήδη με την καλλιέργεια της γης των προγόνων του. Παράλληλα
είχε αναπτύξει το ενδιαφέρον του προς την καλλιτεχνία μαθητεύοντας κοντά στον Τήνιο
ζωγράφο Παναγιώτη Μεταξά ως βοηθός στο εργαστήρι του και συμμετέχοντας ως μουσικός
(έπαιζε τρομπέτα) στη φιλαρμονική του Π.Ι.Ι.Ε.
Το 1965 μετέβη στην Αθήνα για λόγους βιοπορισμού όπου και εργάστηκε μέχρι να
συνταξιοδοτηθεί ως εργολάβος ελαιοχρωματιστής. Το 1968 παντρεύτηκε με τη Μαρία
Κρητικού, και απέκτησε δύο παιδιά, τη Σοφία και τον Γιάννη. Η αγάπη του για τον
τόπο καταγωγής του τον έσπρωξε να γίνει ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Συλλόγου
Σμαρδακίτου Τήνου το 1973 και το 1988 να δημιουργήσει τον Χορευτικό Λαογραφικό
Πολιτιστικό Όμιλο Τήνου (ΧΟΡΕ.Λ.Π.Ο.Τ.).
που έπεισε την Ελληνική Τηλεόραση (ΥΕΝΕΔ) το 1980 να επισκεφθεί την Τήνο αφιερώνοντας
μια ολόκληρη εκπομπή στις παραδόσεις της και να επαναλάβει νέες εκπομπές η ΕΡΤ το
1983, 1984 και 1987. Σε συνεργασία με ιστορικούς του μουσείου Μπενάκη ασχολήθηκε με την ανεύρεση στοιχείων της χαμένης τηνιακής φορεσιάς. Το 1980 δημιούργησε το πρώτο λαογραφικό μουσείο του νησιού, στο Σμαρδάκιτο και το πρώτο τηνιακό παραδοσιακό χορευτικό υπό το Σύλλογο Σμαρδακίτου. Με δική του πρωτοβουλία εκδόθηκε το πρώτο διαφημιστικό τρίπτυχο φυλλάδιο για την Τήνο το 1985.
Συμμετείχε ως εκπρόσωπος του νησιού σε πολιτιστικά, λαογραφικά, τουριστικά συνέδριακαι εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Ήταν ο πρώτος που πραγματοποίησε και καθιέρωσε τις
καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκθέσεις και φεστιβάλ στο νησί κάνοντας την αρχή
το 1980. Με τον χορευτικό όμιλο (ΧΟΡΕ.Λ.Π.Ο.Τ.) συμμετείχε σε φεστιβάλ και συνέδρια
σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό παρουσιάζοντας την Τήνο. Αναβίωσε χαμένα έθιμα,
κατέγραψε λαογραφικό υλικό του νησιού, τραγούδια, διηγήσεις, παιχνίδια, τοπικές
διαλέκτους, τοπωνύμια. Ερασιτέχνης ζωγράφος, δημιούργησε καθ’ όλη τη διάρκεια της
ζωής του πολλούς πίνακες με κυκλαδίτικα τοπία. Το μοντέλο ενός περιστερώνα, που είχε
δημιουργήσει με πέτρα, επιλέχθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών να παραμείνει για ένα
χρόνο στην έκθεση που διοργανώθηκε στη Χάγη της Ολλανδίας 1985-1986 με θέμα την
ελληνικότητα του Αιγαίου.
Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Ιωάννης Φώσκολος εργάστηκε αφιλοκερδώς, ακούραστα,
ευφάνταστα και πρωτοπόρα για την ανάδειξη της Τήνου.
***
Όλοι εμείς που ασχολούμεθα με την ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού μας
κινδυνεύουμε άμεσα από μια ασθένεια που επιπολάζει στο χώρο των πολιτικών και,
κυρίως, των υποψηφίων πολιτικών, μικρού ή μεγαλυτέρου αναστήματος. Πρόκειται για
τη «λαγνεία» του μικροφώνου, μια ασθένεια εκμαυλιστική μα και αθεράπευτη συνάμα.
Έτσι κι εγώ ένιωσα τον κίνδυνο να γίνω γραφικός περιφερόμενος από «άμβωνος»
εις «άμβωνα», όταν δέχτηκα την πρόσκληση - οπωσδήποτε τιμητική - του ΧΟΡΕΛΠΟΤ να
προλογίσω την αποψινή εκδήλωση. Μου ήταν όμως αδύνατο να αρνηθώ το κάλεσμακαι να αποφύγω το χειμωνιάτικο ταξίδι, γιατί η αποδοχή του ήταν οφειλόμενο χρέος
απέναντι σε μια προσπάθεια που εκτυλίσσεται πλέον των δέκα ετών στην υπηρεσία της
παράδοσης. Στην υπηρεσία μιας παράδοσης, για την οποία πολλοί είναι οι λαλίστατοι,
οι «περιεργαζόμενοι» κατά τον Απόστολο Παύλο και λιγοστοί οι «εργαζόμενοι».
Τα χρόνια που ακολούθησαν το τραγικό intermedio της συνταγματικής εκτροπής, όπως και
στην περίοδο του Μεσοπολέμου, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, έγινε λόγος πολύς για
την παράδοση, για την «ελληνικότητα», με βασικό αίτημα την αναζήτηση της συλλογικής,
της εθνικής μας ταυτότητας, και συνακόλουθα τη χάραξη μιας νέας ρότας στις θάλασσες
του αύριο. Όμως, το εθνικό μας μειονέκτημα, ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, η συνήθης
έλλειψη του μέτρου, το οποίο εναγωνίως αναζητούμε στους αιώνες, γρήγορα έθεσε
στο περιθώριο τους προβληματισμούς εκείνους, οι οποίοι είτε ξεχάστηκαν ολότελα είτε
συνέχισαν να συνοδεύουν νωχελικά ως επιδόρπιο τις συζητήσεις των σαλονιών ή των μπαρ
μεταξύ φλερτ , βότκας και ουίσκι. Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας,
το οποίο ζούμε καθημερινά, πυροδότησε και πάλι το ζήτημα, πλην όμως απουσιαζούσης
- ως συνήθως της νηφαλιότητος - οι συζητήσεις είτε εξετράπησαν σε ευρέως φάσματος
εθνικιστικές κορώνες, όπου αναμίχθηκαν σε ένα πρωτοφανές συνονθύλευμα οι πλέον
ετερογενείς δυνάμεις, είτε χλόμιασαν κάτω από τη θεία ακτινοβολία της οδού Σοφοκλέους.
αυθεντική, προσωπική και δημιουργική ζωή παράμεινε και πάλι στα «διηνεκώς αζήτητα».
Κι όμως το αίτημα αναμένει μιαν απάντηση, αν δε θέλουμε να χάσουμε την ψυχή μας, να
παραμείνουμε ψεύτικοι, περιθωριοποιημένοι και το κυριότερο στείροι. Η σωτηρία απ’
την «έκπτωση» εξασφαλίζεται με μια ζωή γνήσια, κι αυτή τρέφεται μονάχα με τα νάματα
του εθνικού κορμού, καθώς αυτός διακλαδίζεται, μπολιάζεται ή συγκρούεται μ’ άλλους
κορμούς, συγγενικούς ή μη. Ο βιωμένος χρόνος λοιπόν της φυλής μας, το διαρκές ταξίδι μας ανάμεσα στον κορμό της χέρσας Ελλάδας, της Μεγάλης Ελλάδας και των μικρασιατικών παραλίων, οι επαφές μας με τα φοινικικά εμπορεία, ο διαρκής νόστος του αιώνιου αλλά και πολύτροπου Οδυσσέα, η νατουραλιστική αισθητική μας αντίληψη που έφτιαξε το Δωδεκάθεο στα μέτρα του ανθρώπου, οι ανυπέρβλητες αξίες της αρχαίας ελληνική
σκέψης, η πνευματικότητα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης, ανατολικής και δυτικής,
το κοντραμπάντο στους ωκεανούς του κόσμου και τέλος ο νεοελληνικός διαφωτισμόςκαι το πνεύμα της Γαλλικής επανάστασης και του Κοραή συνθέτουν την παράδοσή μας.
Αυτά ’ναι τα αχνάρια των προγόνων μας. Μα όπως και πάντα, έτσι και τώρα η παράδοση
έχει χαρακτήρα δυναμικό, έχει αίτημα μόνιμο τη δημιουργική ρήξη της με το παρελθόν. Ο
Κρυστάλλης, που δεν κατόρθωσε να σπάσει τα όρια της παράδοσης, παρέμεινε δημιουργός
εμβέλειας περιορισμένης. Ποιητές που προσπάθησαν να μεταφέρουν ξένα πρότυπα, χωρίς να ενοφθαλμίσουν μ’ αυτά την ελληνική παράδοση, γρήγορα ξεχάστηκαν. Ο Σολωμός,
όμως, που ξανοίχτηκε δημιουργικά έξω από τις ακτές της παράδοσης, χάραξε τους
μελλοντικούς δρόμους του νέου ελληνισμού. Αλλά πώς θα μιλήσουμε για τη δημιουργική
ρήξη, για το σπάσιμο των τύπων της παράδοσης χωρίς να προδώσουμε το πνεύμα της,
αν πρώτα δεν τη γνωρίσουμε; Πώς θα ζήσουμε στην Ευρώπη σαν Έλληνες και όχι σαν
Ευρωπαίοι στην Ελλάδα;
ποιητική ίσως πλευρά της παράδοσης, το ανέλαβε μια ολιγάριθμη ομάδα αφοσιωμένων
συμπατριωτών μας που το 1988 συνέστησε τον Χορευτικό, Λαογραφικό Πολιτιστικό Όμιλο
Τήνου. Αν και οι στόχοι του εγχειρήματος είναι ευρύτατοι, θα μου επιτρέψει η αγάπη τους,
να εστιάσω αρχικά το ενδιαφέρον μου στις προσπάθειές τους για τη διάσωση, τη διάδοση
και προβολή της χορευτικής παράδοσης του νησιού μας. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό,
αν συνειδητοποιήσουμε τη σημασία του χορού για το άτομο και την κοινωνία στην οποία
ζει. Χωρίς καμιά αμφιβολία πρόκειται για την αρχαιότερη και αυθεντικότερη μορφή
έκφρασης της ψυχής του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα για την πλέον αντιπροσωπευτική
εκδήλωση των αξιών, της πνευματικότητας, των καθημερινών δραστηριοτήτων και
εμπειριών ενός λαού. Είναι το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος, απ’ τον πρωτόγονο ως το
σημερινό, θα εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματά του, θα επικαλεστεί τη συνδρομή της
θεότητας, θα επιχειρήσει να πάρει δύναμη απ’ τη γη για να εκστασιαστεί, για να πετάξει,
καταργώντας τους περιορισμούς της βαρύτητας και του τρισδιάστατου χώρου. Έτσι όμως
είναι ταυτόχρονα και το αυθεντικότερο μέτρο του πολιτισμού του.
Το νησί μας είχε το προνόμιο να κυματίζει για αιώνες στο κάστρο του η σημαία του
σταυρού, κάνοντάς το, με όλες τις συνακόλουθες πολιτιστικές συνέπειες - καταφύγιο
των απανταχού του Αιγαίου, και όχι μόνον, χειμαζόμενων χριστιανών. Κοντραμπατζήδες
της Άσπρης Θάλασσας, λείψανα του θαλασσινού ρομάντζου του Λάμπρου Κατσώνη,κυνηγημένοι Κρητικοί, Βατικιώτες, Χιώτες, Κυδωνιείς και Μοσχονήσιοι, αλλά και Δυτικοί
πειρατές, ναυαγοί ή αναζητητές μιας καλύτερης τύχης θα συναντηθούν στους υπήνεμους
όρμους του, για να ενωθούν - και φαίνεται πως αυτό γινόταν αρκετά εύκολα - σε μια νέα,
υψηλότερης πολιτιστικής στάθμης κοινωνική σύνθεση. Στις ακτές του λοιπόν για αιώνες
συναντιόταν η Δύση με την Ανατολή και σ’ αυτή τη συνάντηση, η οποία αποδείχτηκε
πραγματική ευλογία, οφείλει πολλά και κυρίως το ότι τους τελευταίους προεπαναστατικούς
αιώνες γνώρισε μια πρωτοφανή οικονομική και πολιτιστική άνθηση, μια άνθηση που
το έκαμε εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο των Κυκλάδων, αλλά και προετοίμαζε την
καλλιτεχνική έκρηξη του 19ου αι.. Και δεν είναι άσχετο προς την επισήμανση αυτή, ότι στη
Χώρα του Αγίου Νικολάου, στα 1822, μαρτυρείται η πρώτη παράσταση αρχαίας ελληνικής
τραγωδίας, του «Φιλοκτήτη», στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Η ιδιάζουσα λοιπόν κουλτούρα του τόπου μας είχε και την έκφανσή της στο τραγούδι,
στη μουσική και στο χορό. Δυστυχώς στην Τήνο δεν έγιναν οι αναγκαίες μουσικολογικές
έρευνες, εκτός την περιστασιακή του αείμνηστου Σίμωνος Καρρά, όμως, γι’ αυτούς που
γνωρίζουν αποτελεί γεγονός ότι στο χώρο αυτό η Τήνος ξεχωρίζει απ’ όλα τα Κυκλαδονήσια.
Είναι το μοναδικό νησί που συναντούμε πολυφωνική μουσική. Είναι συγκινητικό να ακούει
ακόμη κανείς τις καντάδες των γερόντων από το Πόρτο ώς την παραλία του Πανόρμου, με
πρώτη, δεύτερη και τρίτη φωνή.
Την ίδια αδιαφορία επεφύλαξε η έρευνα και για τη χορευτική παράδοση του τόπου. Απ’
τους χορούς του ξεχώριζε ο συρτός, ένας «συρτός μιχτός», που σύμφωνα με τον αείμνηστο
ακαδημαϊκό Αντώνη Σώχο, «μοιάζει κάπως με τον πεντοζάλη της Κρήτης», κι ο μπάλος. Ο συρτός χορευόταν από νιες και παλικάρια, στις σχολιανές ημέρες, και όχι πάντα με τη
συνοδεία μουσικής, και χαρακτηριζόταν από τις ρίμες που ανταλλάσσονταν, συνήθως
μεταξύ των ερωτευμένων, ή τις έμμεσες δίστιχες ερωτικές εξομολογήσεις. Η χορεύτρια ή ο
χορευτής που έπαιρνε το τραγούδι άρχιζε με το δίστιχο:
Αράδα μου εγύρισε, πρέπει να τραγουδήσω,
και την καλή μας συντροφιά να την ευχαριστήσω,και έκλεινε συνήθως με την επωδό:
Αμπέρι μου, αμπέρι μου,
δεν είναι ’δω το ταίρι μου,
ή
Δεν είναι εδώ, δε φαίνεται,
που τραγουδώ, να χαίρεται,
επωδός με ευθεία αναφορά στις πίκρες της ξενιτιάς.
μουσική γραφή - εναρμόνιση του Σ. Προκοπίου.
Παρά όμως τη γενική ομοιομορφία, απαντάμε στο νησί και σημαντικές διαφορές. Σε όλα
τα χωριά, όπως μας διαβεβαίωνε ο αείμνηστος Νίκος Γαΐτης, υπήρχαν τοπικές εκδοχές
τραγουδιών και χορών, οι οποίες χάθηκαν, ειδικά μετά τη μικρασιατική καταστροφή,
όταν εισέβαλαν ορμητικά νέα ακούσματα και χοροί. Έτσι στα Πάνω Μέρη ξεχώριζε
ο «αποκριάτικος» με τα πειραχτικά δίστιχα αλλά και το «αλφαβητάρι της αγάπης»,
που αποτελείτο από 24 τροχαϊκά δίστιχα, ένα για κάθε γράμμα, ενώ στα Έξω Μέρη οι
μελωδίες γινόντουσαν πιο αργές, αποπνέοντας τον αγέρα των τραγουδιών του Κάβο Ντόρο,
σημαδεμένες από τους καημούς και τις αγωνίες των κατοίκων της:
Ν’ ανέβω θέλω στα ψηλά, στου Αη-Γιωργιού το δώμα
(τραγουδά η Πυργιανή χορεύτρια)
να δω για το πουλάκι μου, αν αρμενίζ’ ακόμα,
ή
Εμένα το πουλάκι μου δε σπέρνει, δε θερίζει,
αλλά το μαντρακά κρατεί. τα μάρμαρα σκαλίζει.
Κι ανάμεσα στα τραγούδια αυτά ερχόταν η θεόσταλτη αύρα των μικρασιατικών παραλίωνμε τα γλυκύτατα σμυρναίικα τραγούδια. Είναι ζωντανή ακόμη, τουλάχιστον στην
Εξωμεριά, η ανάμνηση του «Μαύρου γεμενιού και της κόκκινης αβιόλας», που σκόρπιζε
νότες «εμπαθούς ευφροσύνης».
Έχουμε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε ένα ξεχωριστό είδος μουσικής και χορευτικής
παράδοσης, μιας ανεπανάληπτης σύνθεσης Ανατολής και Δύσης, η οποία επιβάλλει την
άμεση καταγραφή της, όσο τα έσχατα ακούσματα και μαρτυρίες είναι ακόμη ζωντανά. Για τη διάσωση αυτού του θησαυρού αγωνίζεται (αγωνιζόταν..) δέκα και πλέον χρόνια ο ΧΟΡΕΛΠΟΤ, ο φίλος Γιάννης Φώσκολος, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του. Στα χρόνια
κατορθώθηκαν, γιατί περί κατορθωμάτων πρόκειται. Θα πρέπει όμως να σας υπενθυμίσω
ότι μέσα από τη συνεργασία ειδικών επιστημόνων του Μουσείου Μπενάκη, κατόρθωσε
να εντοπίσει και να ανασυνθέσει την τηνιακή παραδοσιακή φορεσιά, αστών και χωρικών,
των προεπαναστατικών αιώνων. Να εξασφαλίσει, να ράψει, με κόστος πραγματικά
δυσβάστακτο, παραδοσιακές φορεσιές της Τήνου, των Επτανήσων, της Κρήτης και της
Σαντορίνης, ενώ ετοιμάζονται ήδη παραδοσιακές στολές από το Βόρειο Αιγαίο (Λήμνο και
Χίο). Ταυτόχρονα δημιούργησε χορευτικά τμήματα παιδιών και ενηλίκων, προσφέρονταςεντελώς δωρεάν εκμάθηση παραδοσιακών χορών, και πέτυχε να παρουσιάσει ευρύτατης
γκάμας αλλά και υψηλής πιστότητας απόδοση παραδοσιακών χορών από την Τήνο, αρχικά,
και στη συνέχεια και από άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου, έτσι ώστε να κερδίσει την
πανελλήνια αναγνώριση των προσπαθειών του και να του ανατεθεί η εκπροσώπηση της
χώρας μας σε διεθνείς διοργανώσεις, όπως στη Βουλγαρία, τη Ρωσία αλλά και άλλες χώρες,
στα πλαίσια των πολιτιστικών ανταλλαγών. Πρόσφατα μάλιστα συμμετείχε σε φεστιβάλ
στη Βουλγαρία, όπου και διακρίθηκε ανάμεσα στις 16 χώρες που συμμετείχαν. Κατ’
επανάληψη επίσης καλείται να παρουσιάσει παραδοσιακούς χορούς στο διεθνές συνέδριο
Υπουργών Τουρισμού, που συγκαλείται στην Ελλάδα, σε αντιπροσώπους των κρατών -
μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επισκέπτονται τη χώρα μας, αλλά και σε εκδηλώσεις
που διοργανώνει ο Δήμος Αθηναίων.
Ελλάδας ολόκληρης, ο ΧΟΡΕΛΠΟΤ δραστηριοποιείται ενεργά προς την κατεύθυνση της
προβολής του λαϊκού πολιτισμού του τόπου μας με τη διοργάνωση ομιλιών, διαλέξεων,
λαογραφικών βραδιών, στην Τήνο και στην Αθήνα - η εκδήλωση στο θέατρο της
Ελληνοαμερικανικής Ένωσης υπήρξε υπόδειγμα επιτυχημένης διοργάνωσης - και την
αναβίωση ξεχασμένων τηνιακών εθίμων.
αναπαλαίωση μνημείων, που έχουν υποστεί τις φθοροποιές συνέπειες του χρόνου και της
εγκατάλειψης, όπως το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στον Τσιπήδο της Πάρου, έργο του
12ου αι., και της καθολικής μητρόπολης στην Ξινάρα της Τήνου, συμμετέχει τακτικά στις
εκδηλώσεις της διεθνούς φιλανθρωπικής οργάνωσης Caritas, ενώ δεν παύει να προσφέρει
στιγμές συναισθηματικής τόνωσης και αναψυχής σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα,
γηροκομεία κ.ά.
Τέλος προβάλλει την Τήνο με την ενεργό συμμετοχή της στις ετήσιες εκθέσεις τουρισμού με
περίπτερο, που σε αναγνώριση του έργου του, προσφέρεται δωρεάν από τη διοργανώτρια
εταιρεία.
Ο κατάλογος των δραστηριοτήτων του ΧΟΡΕΛΠΟΤ είναι πραγματικά ατέλειωτος. Αρκεί να
τονίσουμε ότι στη δεκαετία που πέρασε αναλογούν σχεδόν δυο εκδηλώσεις ανά μήνα,
για να δώσουμε ένα μέτρο της προσφοράς του στην Τήνο αλλά και στο έθνος μας. Κι όλααυτά χωρίς να εισπραχθεί ποτέ εισιτήριο, με μοναδικούς πόρους χορηγίες και επιδοτήσεις
δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Όμως οι επιδοτήσεις αυτές, περιορισμένου αναγκαστικά
ύψους, δε θα επιτυγχάνονταν χωρίς την πανελλήνια αναγνώριση και καταξίωση του έργου
του, μια αναγνώριση που είναι αποτέλεσμα των άοκνων προσπαθειών των μελών του, τα
οποία, εγκαταλείποντας οικογένειες και επαγγελματικές υποχρεώσεις, χωρίς να φείδονται
χρόνου και προσωπικών εξόδων, προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους στην υπόθεση
του τηνιακού λαϊκού πολιτισμού, και όχι μόνον. Κι αυτό γιατί με τις δραστηριότητές τουςδεν προβάλλουν μόνον το λαϊκό μας πολιτισμό, αλλά με τη δημιουργική τους πορεία
συμβάλλουν καθοριστικά στη γνωριμία των νέων με την εθνική μας παράδοση και έμμεσα
στην πνευματική θωράκιση του αιγαιοπελαγίτικου χώρου.
Όντας για περισσότερα από 25 χρόνια κοντά στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού μας,
άλλοτε ενεργά κι άλλοτε σε απόσταση ευαισθητοποιημένου παρατηρητή, είμαι σε θέση
να γνωρίζω προβλήματα, ανθρώπους και πράγματα. Έτσι, έχοντας πλήρη επίγνωση των λόγων
μου, είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω - και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε και σεις μαζί
μου - πως η δεκάχρονη πορεία του Χορευτικού - Λαογραφικού Πολιτιστικού Ομίλου Τήνου
αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.Εύχομαι λοιπόν σ’ όλους τους συντελεστές αυτού του
άθλου υγεία και δύναμη για να συνεχίσουν το πραγματικά εθνωφελές έργο τους. Όμως
Η αράδα μου εγύρισε, πρέπει να σας αφήσω,
και την καλή σας συντροφιά να την ευχαριστήσω.
Τήνος, 27.11.1999
Κώστας Δανούσης
Επιμέλεια : Μάριος Φώσκολος,
Πηγή κειμένου : π. Μάρκος Φώσκολος "Μικρή Ιστορία του Σμαρδακίτου Τήνου"
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 27/9/12 7:36 μ.μ
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 27/9/12 7:36 μ.μ
