Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Η Πασχαλινή Αγρυπνία αποτελεί την καρδιά της χριστιανικής πίστης, την Εορτή των εορτών. Για τούτο και τα πάντα αποτελούν συμβολισμούς για τη νέα ζωή που ανέτειλε από τον τάφο: η αφή της φωτιάς, το νέο (άγιο) φως, η πασχαλινή λαμπάδα, η ευλογία του νερού του βαπτίσματος, τα αναγνώσματα των μεγάλων νυχτών της ιστορίας, οι κωδωνοκρουσίες και το εκκλησιαστικό όργανο μετά από σιγή 3 ημερών, οι δοξαστικοί ύμνοι Δόξα εν υψίστοις και Αλληλούια (που τους «νήστεψε» η Εκκλησία στις ψαλμωδίες της καθ’ όλη τη Σαρακοστή), το Χριστός Ανέστη κ.ο.κ. δίνουν την ευκαιρία να εισέλθουν οι πιστοί στο καινόν του Πάσχα. Κι από κοντά προσθέτουν οι πιστοί τους ασπασμούς της αγάπης, τις δικές τους λαμπάδες, τη συμμετοχή τους στη Θ. Κοινωνία, τις εκπυρσοκροτήσεις, τους σταυρούς στα ανώφλια με τη φωτιά της ανάστασης (κατ’ απομίμηση του εβραϊκού εθίμου), τις ευλογίες και τις ανταλλαγές ευχών (Χριστός Ανέστη, Αληθινός (=Αληθώς) ο Κύριος), συμπληρώνουν το σκηνικό της χαράς και της ευφροσύνης.

Η Λαμπροβδομάδα, όπως ονομάζουν οι καθολικοί της Τήνου τη Διακαινήσιμο, έχει τα δικά της έθιμα, με πρώτο και κυρίαρχο εκείνο της Αγάπης. Πράγματι, μέσα στη Λαμπροβδομάδα θα πρέπει να επισκεφτούν και να ανάψουν τα καντήλια στα εξωκλήσια τους και στα ενοριακά κοιμητήρια, για να συμμετάσχουν στην πάνδημη αυτή χαρά και οι νεκροί, προς τους οποίους η διακήρυξη του Χριστός Ανέστη αποκτά μια άλλη εσχατολογική σημασία. Το άναμμα των καντηλιών επέχει θέση συνδέσμου και επαφή μνήμης με τους νεκρούς. Όπου είναι εύκολο, λόγω της μικρής απόστασης, την ίδια τη μέρα του Πάσχα γίνεται η επίσκεψη της λιτανείας της Αναστάσεως στα κοιμητήρια, ή τελείται τις επόμενες μέρες η αναστάσιμη Θ. Λειτουργία.

Η μεγάλη πασχαλινή εκδήλωση είναι οι «Αγάπες». Όλες σχεδόν οι ενορίες φεύγουν από το χωριό και πηγαίνουν σε κάποια εκκλησία στο ύπαιθρο, στη θάλασσα, στο βουνό. Αφού οι νεκροί αρχικά και μετά οι μυροφόρες και οι απόστολοι ευαγγελίστηκαν το γεγονός της ανάστασης του Κυρίου, τώρα ήρθε η σειρά της φύσης. Και για εκείνη ο Χριστός αναστήθηκε, αφού και η φύση στενάζει κάτω από τη σκλαβιά της φθοράς. Έτσι, η Εκκλησία ανάλαβε από αιώνες τώρα να ευαγγελίζεται την Ανάσταση σε όλη την έμψυχη και την άψυχη φύση. Και το κάνει η Εκκλησία της Τήνου επισκεπτόμενη τα εξωκλήσια της και διακηρύττοντας προς κάθε κατεύθυνση το «Χριστός Ανέστη», ως μόνη ελπίδα και διέξοδο ζωής. 

Η διακήρυξη της Αναστάσεως γίνεται κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, την οποία ακολουθεί η κοινή τράπεζα αγάπης. Εκεί κανείς δεν είναι ξένος και τίποτα δεν είναι «δικό μου», αλλά τα πάντα κοινά. Η πλήρης πρωτοχριστιανική κοινοκτημοσύνη, που εξέλιπε λόγω άλλων λόγων, εδώ αναβιώνει. Είτε με την απλούστερη μορφή στο απλωμένο τραπεζομάντηλο κάτω από τα δέντρα, είτε μπροστά στην αμμουδιά, είτε στο μοίρασμα φαγητών και κρασιού στα καλοστρωμένα και στολισμένα τραπέζια, είτε στη διανομή των σουβλιστών αρνιών. Και ακολουθεί η χαρούμενη διασκέδαση με «τα όργανα», είτε με τα ηλεκτρονικά, είτε με τις απλές αρμονικές φωνές των παλαιότερων. Κι από κοντά και ο χορός.

Παλαιότερα στην Τήνο, με τον ερχομό της άνοιξης, οι κάτοικοι των χωριών μας είχαν ένα έθιμο, που λόγω των μοντέρνων συνθηκών διαβίωσης έχει χαθεί. Το έθιμο αυτό ονομαζόταν «μαράντισμα». Οι άνθρωποι έφευγαν από το χωριό κατά ομάδες ή κατά οικογένειες, ή και όλοι μαζί και πήγαιναν σε κάποια εξοχή με λίγο πρόχειρο φαγητό στο «μαντήλι» και με το απαραίτητο κρασί. Και εκεί, με ποικίλους τρόπους, έτρωγαν, διασκέδαζαν και χαίρονταν για τον ερχομό της άνοιξης. Το έθιμο αυτό έχει εκλείψει από πολλά χρόνια τώρα. Ως ένα βαθμό, θα μπορούσαμε να πούμε πως συνεχίζει να επιβιώνει στο έθιμο της αγάπης, το οποίο, όμως διατηρεί τον χριστιανικό και αναστάσιμο χαρακτήρα του.


 
Top