Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Ζηλοφθονία
Η ζηλοφθονία – αδυναμία που η θρησκεία συνδέει με τον δαίμονα Λεβιάθαν, τον έναν από τους επτά πρίγκιπες της κολάσεως – ανήκει και αυτή  στα οικουμενικά συναισθήματα. Δεν θα δείτε τον φθόνο σε άλλα ζώα. Θα τον δείτε μόνο στους ανθρώπους,  οι οποίοι, εκτός του ότι εκδηλώνουν συναισθήματα όπως ο θυμός ή ο φόβος,  κάνουν παράλληλα κοινωνικές συγκρίσεις και κοιτάζουν τι έχουν οι άλλοι  που οι ίδιοι δεν έχουν.
Πιστεύω ότι ένας συνδυασμός όλων των προαναφερθέντων, και ίσως της  θλίψης, οδηγεί σε αυτή την κατάσταση. Αν και συχνά χρησιμοποιούμε την  ίδια λέξη για να εκφράσουμε και τα δύο συναισθήματα, ο φθόνος δεν θα  πρέπει να συγχέεται με τη ζήλια. Η ζήλια είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν φοβόμαστε ότι θα χάσουμε  κάποιον ή κάτι εξαιτίας κάποιου ανταγωνιστή. Αντιθέτως ο φθόνος πυροδοτείται όταν κάποιο άλλο πρόσωπο επιτύχει ή αποκτήσει κάτι το οποίο και εμείς θα  θέλαμε να έχουμε. Βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι συνήθως επιθυμούμε  το κακό εκείνου που έχει αυτό που εμείς δεν έχουμε. Τι είναι αυτό που τον προκαλεί; Οι ειδικοί έχουν αρχίσει να εντοπίζουν  ορισμένους παράγοντες.  Ένας από αυτούς είναι η εγγύτητα : φθονούμε περισσότερο τους  πλησίον μας και τους ομοίους μας. Έρευνες έχουν δείξει ότι μας πονάει  περισσότερο όταν συγκρίνουμε την κοινωνική θέση ή το εισόδημά μας με αυτά των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας ή σε παρόμοια κατάσταση με εμάς  παρά με εκείνων που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου ή σε πολύ πιο  προνομιούχο θέση από τη δική μας. Ορόσημο στον εντοπισμό της ομοιότητας ως βασικού συστατικού του φθόνου θεωρείται μια μελέτη στην οποία ο Τζον Σάουενμπρεκ και ο Σάιμον Λαμ  έδειξαν ότι οι υπάλληλοι μιας τράπεζας του Χονγκ Κονγκ που δεν πήραν  προαγωγή ζήλευαν περισσότερο τους προαχθέντες συναδέλφους τους τους  οποίους θεωρούσαν όμοιους με τους ίδιους. Στην ίδια μελέτη διαπιστώθηκε ότι οι υπάλληλοι που ζήλευαν περισσότερο είχαν καλύτερη απόδοση τους επόμενους  πέντε μήνες, γεγονός το οποίο υποστηρίζει τη θεωρία ότι ο φθόνος έχει  εξελικτικό σκοπό εφόσον μας βοηθά να αυξήσουμε τις πιθανότητες  επιβίωσής μας κινητοποιώντας μας στο να αποκτήσουμε περισσότερα εφόδια. Από την άλλη πλευρά, άλλες έρευνες δείχνουν ότι η τάση μας για συγκρίσεις  δεν ωφελεί ούτε την ψυχική ούτε τη σωματική υγεία μας, αφού μας κάνει  λιγότερο ευτυχισμένους και επιρρεπείς στην κατάθλιψη και στο στρες. http://www.topnewsafter.com/ok/k33/22.htm?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων  σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη  διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia. Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να  στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου,  εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε αμάρτημα  εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα. Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι: Οκνηρία (acedia), δαίμονας ο Βηλφεγώρ[Belphegor]. Αλαζονεία (superbia), δαίμονας ο Εωσφόρος[Lucifer]. Λαιμαργία (gula), δαίμονας ο Βελζεβούλ[Beelzebub]. Λαγνεία (luxuria), δαίμονας ο Ασμοδαίος[Asmodeus]. Απληστία (avaritia), δαίμονας ο Μαμμωνάς[Mammon]. Οργή (ira), δαίμονας ο Σατανάς[Satan/Amon]. Ζηλοφθονία (invidia), δαίμονας ο Λεβιάθαν[Leviathan]. Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών. Οκνηρία=η φυγοπονία, η τεμπελιά Αλαζονεία=το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο Λαιμαργία=κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα Λαγνεία=κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες Απληστία=πλεονεξία,αυτός που θέλει όλο και περισσότερα. Οργή=θυμός,μνησικακία Ζηλοφθονία=Οταν καποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων. Πηγή : http://el.wikipedia.org/wiki